تناقضات اشو!

یکی ازمبانی اعتقادی  اشو  تناسخ است. وی بار ها و بار ها در کتب مختلف خود به تناسخ اشاره کرده است و آن را به عنوان حقیقتی از حقایق عالم به شاگردان خود معرفی کرده است.

تناسخ یکی از اعتقادات جاهلی هندوان است که البته در ادیان و مکاتب و مذاهب دیگر نیز دیده میشود. طبق این فرضیه روح انسان پس از مرگ، از بدن جدا شده و در قالب جسمی دیگر دوباره به این جهان باز می گردد.  طبق اعتقادات هندوان این چرخه به همین منوال ادامه خواهد داشت تا زمانی که شخص به عرفان و خودشناسی برسد که در آن زمان روح او به دنیا باز نمی گردد و با جهان هستی یکی می شود. تناسخ اعتقادی است متضاد عقاید ادیان الهی که به عالم برزخ، بهشت و جهنم و قیاپت اعتقاد دارند.

اشو در کتاب  راز بزرگ  می گوید :" در مرگ، شخص فقط بدنش را ترک می کند و بلافاصله بدن دیگری را می گیرد. " 

و یا در کتاب اینک برکه ی کهن با جزئیات فرضیه تناسخ را برای شاگردانش تشریح می کند و می‌گوید :" زندگی در نقطه ی مرگ زندگی پیشین آغاز می شود . آنگاه که می میرید ، در یک سوی فصلی از زندگی ، که مردم فکر می کنند تمام زندگیتان بود ، مسدود شده است . این ، فقط یک فصل بود در کتابی که فصول بیکران دارد . یک فصل بسته می شود ، اما کتاب مسدود نیست . تنها صفحه را برگردان ، فصلی دیگر آغاز می شود . یک فرد مشرف به موت شروع می کند به تجسم زندگی بعدی اش . این یک حقیقت شناخته شده است ، چون پیش از بسته شدن فصل روی می دهد. " ( ص ۲۴ )

اشو حتی به شاگردانش این وعده را می دهد که در صورت مراقبه می توانند زندگی های پیشین خود را به خاطر آورند و ادعا می کند که خود او نیز توانسته است زندگی های پیشین خود را ببیند!

" یک انسان الی الابد دوباره و دوباره متولد می شود مگر کسی که روشن ضمیر شود و بعد چرخه مرگ و زندگی از حرکت باز ایستد. من مراقبه کرده ام؛ من مراقبه کرده ام؛ من به نقطه ای رسیده ام که از آنجا می توانم زندگی های قبلی خود را ببینم و همین برهان بسنده است. این شناخت من است ، این تجربه ی من است. " ( و اینک برکه کهن )

و سپس در ادامه ادعا می کند که در زندگی پیشین یک عارف بوده است و با بودا همسفر شده است و...! 

_ " هفتصد سال پیش در زندگی پیشین من ، یک تمرین روحانی بیست و یک روزه برای پیش از مرگ وجود داشت و... " ( و اینک برکه کهن)

و اما در کتاب دیگر خود به نام داما پادا، ( که درواقع شرحی بر کتاب داما پادا بوداست ) ناگهان منکر تناسخ می شود و می گوید :" کل ایده تناسخ کج فهمی ای بیش نیست! " و مدعی می شود آنچه را که به اصطلاح روشن ضمیران از زندگی های پیشین خود می بینند خاطرات مردگان است که به ذهن آنها حلول می کند!

وی در این کتاب می گوید :" در حقیقت سعادتمند هیچ سرنخ و ردپایی از خود به جای نمی گذارد. مرد بیدار همانطور می میرد که پرنده به آسمان پرواز می کند، بی هیچ رد و نشانی از خود. آسمان تهی باقی می ماند. "

در اینجاست که این سوال پیش می آید که اگر اشو از اول میدانسته که تناسخی وجود ندارد پس چرا به شاگردانش دروغ گفته است که تناسخ وجود دارد؟

اگر آنچه را که مراقبه گر و روشن ضمیر از زندگی های پیشین خود می بیند خاطرات او نیستند و ارتعاش خاطرات پیشینیان است، پس چرا او در کتاب اینک برکه ی کهن، از زندگی پیشین خود به عنوان یک عارف سخن می گوید و ادعا می کند که عارف بزرگی بوده است و با بودا همسفر شده است و...؟ آیا این کار اشو دروغگویی محسوب نمی شود؟

اعتیاد اشو!

منبع: مقاله ی « باگوان راجنیش و حقیقت گمشده 

نویسنده: کریستوفر کالدر-از ساگردان اسبق اشو 

آموزه های راجنیش پر از دروغ های عمدی و غیر عمدی بود. با این حال حضور او 100 درصد واقعی و بسیار قدرتمند بود. آشاریا ، باگوان شری ، اوشو ،... همه نامهای توانمند گرفته شده توسط راجنیش نتوانستند این واقعیت را پوشش دهند که او هنوز یک انسان بود. او مانند همه ی افراد ، جاه طلبی ها و خواسته های جنسی و مادی داشت. همه انسانهای روشنفکر آرزو هایی دارند... 

سلامتی اشو در اوایل سی سالگی از بین رفت. حتی قبل از رسیدن به سن میانسالی اشو دچار ضعف های مکرر شدیدی شده بود. در طول سالهای دانشگاهش ، وقتی که او جوان بود ، و می بایست در اوج قدرت قرار داشته باشد اغلب به دلیل بیماری غیر قابل توصیف ، مجبور بود روزانه 12 تا 14 ساعت بخوابد. اشو از آنچه اروپایی ها آنالفلومیلیتیت میالژیک ( ME  ) یا آنچه آمریکایی ها آن را سندروم خستگی مزمن ( CFS ) می نامند رنج می برد. علائم کلاسیک وی شامل خستگی آشکار ، حساسیت های عجیب ، تب های مکرر درجه ی پایین ، فتوفوبی ، عدم تحمل ارتاستاتیک ( عدم توانایی ایستادن برای یک مدت طولانی ) ، بی خوابی ، درد بدن و حساسیت شدید به بو و مواد شیمیایی است... او همچنین به دیابت ، آسم و درد شدید کمر نیز مبتلا بود. از همان روزی که اولین بار در سال 1970 با وی در 19 ژانویه 1990 ملاقات کردم ، دائم بیمار و ضعیف بود. او فکر می کرد که هر هفته دچار سرما خوردگی یا آنفولانزا می شود. درواقع او از بیماری مزمن عصبی و سیستم ایمنی ، سندرم خستگی مزمن رنج می برد ، با علائمی مانند آنفولانزا که می تواند یک عمر به طول انجامد. اشو نمی توانست مدت طولانی بدون استراحت روی پاهای خود بایستد. زیرا سیستم عصبی خود مختار ، که فشار خون را کنترل می کند آسیب دیده بود. این نوع از فشار خون ( فشار خون پایین هنگام ایستادن ) باعث خستگی و استرس می شود. هوش ، به دلیل کمبود رسیدن خون واکسیژن کافی به مغز ( هیپوکسی مغزی ) کاهش پیدا می کند. در دهه 1970 ، او اغلب از ایستادن شکایت داشت. 

راجنیش از دارو های تجویز شده ، به طور عمده والیوم ( دیازپام ) به عنوان ضد درد برای درد ها ی خود و برای مقابله با علائم بیماری ، فسفات ( عملکرد سیستم عصبی اتونوم ) استفاده کرد. او حداکثر دوز پیشنهادی ( 60 میلی گرم ) را در  روز مصرف کرد. این دوز آنقدر زیاد است که معمولا فقط برای مدت کوتاه مدت برای بیمارانی که از لحاظ روحی روانی مشکلات جدی دارند ، تجویز می شود. بیمارانی که والیوم مصرف می کنند به طور مرتب به دوز های بالاتر و بالاتر نیاز دارند تا استرس آنها کنترل شود. اشو همچنین اکسید نیتروژن را با اکسید خالص استنشاق کرد ، که به گفته ی وی باعث افزایش خلاقیت وی شد. اکسید نیتروژن احتمالا احساس خستگی شدید و خفگی بیماران مبتلا به سندرم خستگی مزمن را تسکین می دهد. اما [ این ماده ] هیچ کاری برای کیفیت قضاوت وی انجام نداد. اشو به علت قدرت مواد مخدر و عدم توانایی او برای مقابله با اثرات منفی آن ، در معرض اعتیاد قرار گرفت. 

شماری از شاگردان ادعا کردند که راجنیش در دهه 1980 آنقدر در مزرعه خود در اورگان مسموم شده بود که بعضی اوقات در سالن های خانه ی خود ادرار می کرد ، دقیقا همانطور که معتادان هروئین و شراب معمولا این کار را می کنند. من معتقدم که این واقعیت دارد ، به عنوان آخرین باری که من اشو را دیدم اوهمان نگاه و رفتار احمقانه ای را که در معتادان به مواد مخدر هنگام مصرف ، در کلینیک متادون ، در ایالات متحده ی شاهد بوده ام ، را داشت. اشو قدرت ذهنی معجزه آسایی داشت ، اما او از نظر جسمی یک انسان معمولی بود و نمی توانست اثرات ویران کننده ی دوزهای زیادی که از آرام بخشها نشأت می گرفت ، تحمل کند. 

علاوه بر بیماری های جسمی مصرف زیاد وی در والیوم باعث پارانویا شد و مهارت استدلالی وی را بسیار کاهش داد. معتادان به والیوم اغلب تصور می کنند سیا یا برخی از افراد شرور ناشناس در حال توطئه بر علیه آنها هستند ، بنابراین جای تعجب ندارد که وی تصور کند که توسط دولت آمریکا مسموم شده است. قدرت استدلال او چنان آسیب دیده بود که اشو حرکت به سوی روسیه را در نظر گرفت تا شکل کلی توتالیتر بودن معنویت خود را با کمونیسم روسی ترکیب کند ، ایده ای که هیچ انسان عاقلی را نمی تواند سرگرم کند. اشو علنا خواستار ترور مایکل گورباچوف شد ، زیرا گورباچوف ، روسیه را به جای اندیشه ی « کمونیسم معنوی اشو » به سمت و سوی دیگری سوق داد. از نظر تاریخی والیوم ، داروی مورد علاقه برای مبتلایان CFS  بوده است ، زیرا پوششی بردی علائم مداوم دیساوتونومی است و به خوابیدن کمک می کند. اشو از بی خوابی رنج می برد ، و این یکی دیگر از علائم کلاسیک سندرم خستگی مزمن است. 

اشو اکنون مردی بود با جسمی بیمار و روحی فاسد. آزمایش مختصر او با LSD  فقط اوضاع را بدتر کرد. مصرف و اعتیاد به مواد مخدر مشکلی بود که خودش برای خودش ساخته بود نه توطئه ی دولت. اشو در سال 1990 در اثر نارسایی قلبی که به عنوان علت اصلی مرگ ذکر شده بود ، درگذشت. این احتمال وجود دارد که تحلیل رفتن فیزیکی اشو که در دوران حبس خود در زندان های آمریکا به وجود آمد ، ناشی از علائم انصراف از اعتیاد والیوم و وخیم تر شدن سندرم خستگی مزمن وی به دلیل استرس و قرار گرفتن در معرض آلرژن ها باشد.

پس از تحقیر و سقوط راجنیش در آمریکا ، اظهار داشت که وی « عیسی » است که توسط آمریکا و رونالد ریگان مصلوب شده است. در حقیقت اشو یک گورو معتاد به مواد مخدر بود که به دلیل اقدامات نادرست خود ، خود را تخریب کرده بود. مقایسه ی خودش با عیسی مسیح ، بی انصافی جدید او بود. زیرا خودش هیچ احترامی به عیسی مسیح نداشت. او یک بار به طور نامتعارفی به رسانه های آمریکایی اعلام کرد که هر چه عیسی گفت :« فقط سخنان یک دیوانه است! » 

شیاد

عشق مال پولداراست...