سو استفاده ی اشو از نیرو های ماورایی

آقای میلن ذکر می کند که اشو از « هیپنوتیزم » برای دستکاری شاگردان خود استفاده کرده است. صدایی ملودیک و به طور طبیعی خواب آور داشت که برای هر سخنگویی دارائی بسیار خوبی خواهد بود. به نظر من با این حال ، قدرت اشو از میدان انرژی شدید آگاهی کیهانی او که مانند یک لنز هدایت می شد ، نشأت می گرفت. هندو ها این پدیده ی انرژی جهانی را آتمان می نامند. من به عنوان یک وسترن غربی ، اصطلاحات علمی را بیشتر ترجیح می دهم و آتمان را به عنوان تجلی بسیار تکامل یافته از زمان-انرژی-فضا ، TES توصیف می کنم.

« روشنگری چیزی نیست که شما مالک آن باشید. این چیزی است که شما در آن جاری می شوید. » هیچ انسانی مالک آتمان نیست و هیچ کس نمی تواند درباره ی TES صحبت کند. آتمان هیچ جاه طلبی و شخصیتی ندارد ، پدیده هایی که راجنیش ، باگوان و اوشو نامیدیم ، فقط یک لنز موقت انرژی کیهانی بود نه خود کیهان به طور کامل.

اشو و عارف مشهور یونانی-ارمنی ، جورج گوجیف ، غالبا از قدرت آتمان برای منافع شخصی استفاده می کردند. این دو مرد هر دو از آگاهی کیهانی خود برای غلبه و افوا کردن زنان استفاده می کردند. گورجیف از رفتار خود شرمنده بود و بار ها در طول زندگی خود عهد کرد که این عمل را پایان دهد ، آنان ترکیبی از حس شهوانی جنس نر ،  یک مرد معمولی بودند که از مزیت قدرتمند ، قدرت ذهنی حمایت می شدند. اشو حتی فراتر رفت و از انرژی کیهانی کانال دار خود برای دستکاری توده های مردم برای به دست آوردن نوعی وضعیت شبه سیاسی استفاده کرد و خود را به مراتب فراتر از آنچه که برای شاگردانش صادقانه و مفید بود نشان می داد. در اورگان ، راجنیش به رسانه های اعلام کرد « دین من ، تنها دین است! » دیپلماسی و فروتنی ، نکات برجسته ی او نبود. به نظر من ، جورج گوجیف هرگز به افراط و اندیشه اشو نرسید و حتی به شاگردانش هشدار داد که ایمان کور به او نداشته باشند. گورجیف با داشتن توانایی هایی از جمله استدلال ذهنی روشن و آگاهی کیهانی ، می خواست که دانش آموزانی آزاد و مستقل باشند. در عوض ، ظاهرا راجنیش معتقد بود که فقط افکار و اندیشه های وی دارای ارزش هستند. زیرا تنها او « روشنگر » بود. این یک خطای بزرگ در قضاوتش بود و نقص اساسی در شخصیت او را نشان می داد. متاسفانه ، هنگامی که اشو به توانایی کامل برای بهره برداری از قدرت آتمان دست یافت ، نتوانست خرد خود را برای محدود کردن خود به کار گیرد. ذهن انسانی او چنان در برابر زهد آسیایی شورش کرد که نتوانست اطمینان حاصل کند که قدرت وام گرفته شده اش فقط برای خیر رساندن به دیگران استفاده می شود. راجنیش نه تنها دلسوز نبود ، بلکه بی رحمانه جاه طلبی های شخصی خود را دنبال می کرد. 

کتاب هایی در نقد اشو

 باگوان راجنیش و حقیقت گمشده 

نویسنده : کریستوفر کالدر ، از شاگردان سابق اشو 

اشو احساس می کرد که آموزش اخلاق ضروری نیست. زیرا مراقبه به طور خودکار منجر به رفتار خوب خواهد شد. اقدامات اشو و شاگردانش ثابت می کند که این نظریه کاملا نادرست است. اشو به آنان آموخت که شما باید آن طور که می خواهید عمل کنید زیرا زندگی هم یک رویا است و هم یک شوخی. این نگرش منجر به این عقیده ی کلاسیک فاشیستی شدکه می توان آنقدر بلند و نیرومند شد که به ورای ارزش های قدیمی و رفتار های اخلاقی رسید.

کسانی که با حکایت اشو ناآشنا هستند می توانند کتاب « باگوان ، خدایی که شکست خورد » را بخوانند ، که توسط انتشارات سنت مارتین چاپ و توسط هیو میلن ، شاگرد نزدیک راجنیش منتشر شده است. به جز ما یوگا لاکسمی (  ( MA YOGA LAXMI دبیر اول اشو ، و ویووک ، دوست دختر اصلی او شیوامارتی ) ( SHIVAMURTI بود ، ( وی ) احتمالا بیشتر از هر کسی در زندگی جنسی با او شراکت داشته است. کتاب آقای میلن تا حد زیادی برگرفته شده از کتاب  (FRANKLIN  SATYA BHATRI ) 

وعده بهشت: زندگی صمیمی یک زن با باگوان اوشو است. این کتاب بخش عمده ای از فساد های عجیب فرقه راجنیش را مستند می کند و به طور مفصل بهره کشی غیر قانونی جنسی از کودکان در کمون اورگان را شرح می دهد. هر دوی این کتاب ها را می توان از طریق  amazon.com به دست آورید. کتابهای بسیار دیگری وجود دارد که در مورد همین موضوع منتشر شده است ، اما من آنها را نخوانده ام و نویسندگان آن را نمی شناسم. بنابراین در اینجا ذکر نمی کنم.

در رابطه با کتاب « باگوان خدایی که شکست خورد » می توانم بسیاری از حقایق را که آقای میلن در مورد زندگی اشو در بمبئی و پونه بیان می کند ، تایید کنم ، بیشتر واقعیت هایی که آقای میلن از اورگان ارائه می کند بسیار دقیق است. کتاب هیو میلن یک تلاش صادقانه برای نشان دادن حقیقت است ، اعتبار زیادی دارد. با این حال ، در چند مورد ، نظرات من با تفسیر های آقای میلت در مورد اینکه واقعیت های ارائه شده در واقع چیست ، متفاوت است.

همانطور که آقای میلن در کتابش ذکر کرده است ، اشو از « هیپوکندریا » رنج نمی برد. اشو یک بیماری عصبی و سیستم ایمنی بسیار جدی داشت که به دلیل عفونت های مکرر ویروسی با بیماری های دیگر اشتباه گرفته می شد. من کاملا با آقای میلن موافقم که راجنیش دچار « مگالومانیا » شده است ، و اضافه خواهم کرد که راجنیش کوتاه قد ، شخصیتی ناپلئونی ، وسواسی و به طور خارق العاده ای خود شیفتگی داشته است. او حتی یکبار علنا اظهار کرد که می خواهد « دیکتاتور خیر خواهانه » هند شود. اما تاریخ برعکس آن را اثبات کرده است. علی رغم ادعای های خود در مورد خودشناسی کامل ، راجنیش نفهمید که حالات گسترده آگاهی کیهانی به طور خودکار هوش و خرد را افزایش نمی دهد. ادعای عصمت او باعث شد که او با بی پروایی عجیبی بر توانایی های خود در قضاوت اعتماد کند.